Chłodna atmosfera filmu, który miesza różne wątki bardzo mi się podobała. Każdy bohater tego filmu przeżył w swym życiu wiele trudnych chwil, na każdym tragiczne wydarzenia odcisnęły bolesne piętno. Były dziekan stracił pracę na podstawie bezzasadnych oskarżeń o rasizm, co pośrednio przyczyniło się do śmierci jego żony. Jego przyjaciel nie mógł znaleźć szczęścia w miłościm dwukrotnie się rozwodził. Stary weteran Wiketnamu postradał zmysły, nie potrafił ułożyć sobie później życia. Największe tragedie przeżyła bohaterka grana przez Kidman, wykorzystywana przez ojczyma, założyła rodzinę z damskim bokserem i straciła dzieci w wypadku. Losy wszystkich tych bohaterów, czy luźniej czy też mocniej, splatają się, ich życia coraz bardziej się komplikują. O miłosnego szału do niezrozumienia i smutku - tak wygląda związek Hopkinsa i Kidman. Nie zgodzę się z którymś z poprzednich forumowiczów, że gra aktorska tu kuleje. Owszem, Hopkins stał jakby nieco w cieniu, w tym filmie to Kidman grała pierwsze skrzypce. Przypomniał mi się przy okazji film ,,Moster's Ball" z Halle Berry. Według mnie zobojętniała wobec życia, apatyczna, zrozpaczona Kidman była dużo bardziej przekonywająca niż Berry. W ,,Piętnie" zaoszczędzono nam także niepotrzebnych scen erotycznych, dzięki czemu oglądając w łóżku starca z młodą kobietą nie czujemy niesmaku. Film ukazuje, jak skomplikowane może być życie, jak dziwne decyzje ludzie podejmują. Po Hopkinsie nie moża by się raczej spodziewać, że dosyć szybko po śmierci żony, z którą spędził 35 lat, zaangażuje się w inny związek, z zupełnie inną kobietą. Że na starość będzie tańczył ,,Cheek to cheek" z innym facetem (swoją drogą ta scena też była super). Ucieczką od tych wszystkich zmartwień i zawiłości okazuje się niestety śmierć. Piękny, przejmujący film.