Pierwsze skojarzenie jakie nasunęło mi się już podczas seansu odnosi się do powieści Zofii Nałkowskiej 'Granica'. Mamy w filmie podobnie jak w powieści wątki społeczno-rasowe, w których społeczeństwo nie akceptuje czy to mieszania się ras, czy to związku z przedziałem wiekowym, czy w końcu różnic klasowych. Jest też niewidzialna granica jaką posiada każdy człowiek, a mianowicie myśli i odczucia jakich dzięki 'duszy' doznajemy we wnętrzu. Od nas zależy czy ta granica będzie lekką mgiełką czy też murem grubszym i trwalszym niż ściany najbardziej strzeżonego skarbca lub...więzienia.

Bohater zagrany przez Hopkinsa jest przykładem jak przy pomocy kłamstwa można odgrozić się od przeszłości, rodziny, własnego pochodzenia do tego stopnia, że nawet najbliżsi (żona Iris) nigdy nie poznają osoby, która skrywa za nim swoje najczarniejsze (nie jestem rasistą) sekrety. Pół biedy jeżeli skrywana tajemnica ma chronić naszych bliskich przed krzywdą i konsekwencjami jakie moglyby wyniknąć w wyniku ich ujawnienia - w końcu jedynym poszkodowanym jest człowiek niosące to brzemie. Jednak historia, skrywana przez 'przyjemną białą twarzyczke' Colemana Silka nie dotyczy już tylko niego, ale również rodziny w której się wychował. Można jednak spróbować wytłumaczyć, wczuć się w jego sytuację, w której jak bohater antyczny zostaje pozostawiony przed wyborem, gdzie nie ważne jest jaką decyzję podejmie (przedstawić swoje pochodzenie kandydatce na żonę, czy 'uśmiercić' rodzinę?), nie zadowoli obu stron. Ktoś może powiedzieć, że sytuacja nie musi się powtórzyć i że druga wybranka może zaakceptować ukochanego i jego pochodzenie. Jednak Coleman, człowiek, który od zawsze czuł się inny czy to jako żyd, czy to jako jedyny biały w murzyńskiej rodzinie, drugi raz wolał nie ryzykować.

Bohaterka Nicole Kidman została zmuszona do wybudowania muru wokół siebie. Dla niej to azyl, który pomaga jej odgrozić się od rodziny, w której doznała krzywd i braku zrozumienia, to ostoja, w której ucieka przed znęcającym się mężęm, to wreszcie miejsce, gdzie nie może rozliczyć się ze śmiercią tragicznie zmarłych dzieci. To wszystko sprawia, że prowadzi życie bez zobowiązań, bez bagażu ograniczając swoją egzystencje do podstawowych czynności m.in. czysto cielesnych doznań seksualnych. Oschłość, cynizm i obojętność w jaką uzbroiła się Faunia paradoksalnie doprowodzają do spotkania tych dwoch samotnych i osaczonych ludzi.

Zamknięcie się we własnych skorupach można dostrzec w postaciach eks-małżonka (Ed Harris) Fauni oraz pisarza zagranego przez Gary'ego Sinisa. Każdy z czwórki bohaterów jest ścigany przez demony przeszłości (w przypadku dwoch ostanich mogą to być doswiadczenia z wojny w wietnamie czy nieprzychylne przyjęcie książek). Zofia Nałkowska w swojej powieści daje pesymistyczny wyraz tego, że nie da się poznać 'ja' drugiego człowieka, gdyż jednostka niezależnie od środowiska i grupy w jakiej się znajduję ulega demoralizacji, zaszczuciu, wyzyskiwaniu i naPIĘTNOwaniu. Jednak film daje do zrozumienia (przypomina) jak ważny jest dialog między ludźmi, który wzmocniony wiarą i zaufaniem w drugiego człowieka może zburzyć najtwardsze fortece. Jednak żeby to osiągnąć trzeba nieraz zaryzykować, postawić wszystko na jedną karte, okazać się wielką odwagą...nawet jeśli szczęście ma trwać zaledwie kilka chwil.